Op 15 maart 2022 verschijnt Thuis draag ik bij me, geschreven door Cecile Korevaar. Deze jongerenroman vertelt het verhaal van drie jongeren die vluchten uit Syrië. Door aangrijpende flashbacks begrijpt de lezer steeds beter waarom de hoofdpersonen Wassim, Laila en Romeo ondanks alle gevaren deze reis toch maken.

Wij spraken Cecile over haar researchperiode en de totstandkoming van dit boek!

‘Thuis draag ik bij me is een authentiek verhaal, gebaseerd op de rauwe randen van de werkelijkheid. Het gaat over drie jongeren die de oorlog in Syrië ontvluchten, op zoek naar een leven zonder angst en bombardementen. De reis die ze hiervoor moeten afleggen is hels, mensonterend, niets blijft ze bespaard. Het is de harde werkelijkheid waar jongeren op de vlucht mee te maken hebben. Nog steeds moeten duizenden Syriërs hun thuisland verlaten, vaak halsoverkop. Een groot deel komt terecht in levensgevaarlijke en uitzichtloze situaties, waarbij mensenrechten op grote schaal worden geschonden. Hun verhalen verdienen een stem. Een stem die ik zo authentiek, eerlijk en respectvol mogelijk heb geprobeerd op te tekenen in Thuis draag ik bij me.’

‘Syrië bevindt zich al meer dan tien jaar in een complexe en gruwelijke oorlog die alleen maar verliezers kent. Om als lezer een zo compleet mogelijk beeld te krijgen van de vele gezichten van deze oorlog, heb ik gebruikgemaakt van drie verschillende perspectieven/personages. Allen hebben een eigen verhaal, achtergrond en trauma dat ze bij zich dragen. Een afspiegeling van de realiteit die Syrië overschaduwt. Alleen op deze manier kan ik de vele kanten van wat deze mensen in hun thuisland meemaken belichten, meer inzicht geven en empathie opwekken voor de mensen op de vlucht.’

‘Dit beladen en gevoelige verhaal kon ik alleen respectvol en realistisch optekenen als ik de landen en plekken had bezocht van de mensen waarover ik zou gaan schrijven. Alleen dan kon ik dicht bij hun belevingen, ervaringen en diepste gevoelens komen en hun verhalen zintuigelijk op papier zetten.

Met behulp van hulporganisaties, journalisten, documentairemakers en locals heb ik Syrië, Libanon, Turkije, Griekenland en landen in de Balkan bezocht. Ik ben op plekken geweest waar mensen op de vlucht zich schuilhouden, overleven, grenzen trotseren, maar ook mishandeld worden.In Nederland sprak ik diverse mensen: statushouders, politici, beleidsmakers, asielpsychologen, hulpverleners en vrijwilligers. Dit alles om me zo goed mogelijk in te kunnen leven.

Ik ben me ervan bewust dat ik geen ‘own voice’-auteur ben. Ik ken mijn plek in dit verhaal en in de algehele situatie. Maar omdat de oorlog nog gaande is, er nog steeds duizenden vluchtelingen aan de Europese grenzen in de overlevingsstand verkeren en mensen die uiteindelijk wél een veilige haven hebben weten te bereiken vaak nog steeds niet aan traumaverwerking zijn toegekomen, kan het nog even duren voordat er ‘own voices’ opstaan die hun verhaal durven of kunnen opschrijven. Omdat dit verhaal nu al een stem verdient, want wat er gebeurt kan niet langer doorgaan, heb ik het heft in eigen handen genomen, zo ontstond Thuis draag ik bij me.’

‘Via de krant of televisie en op social media komt er veel op ons af. Nieuwsitems worden in flarden op ons afgevuurd en vaak oppervlakkig belicht. Van veel items weten we dus weinig af en kennen we de achtergronden beperkt. Laat staan dat we ons in de menselijke kant ervan kunnen verplaatsen. Toch vormen we snel een mening, om vervolgens verder te bladeren, zappen of swipen. Ons leven gaat immers door. En dat terwijl veel nieuwsitems zich in onze achtertuin afspelen en met de globalisering van deze tijd dichterbij zijn dan we denken. Om complexe problemen te begrijpen, is het cruciaal om inzicht te krijgen in de menselijke kant ervan. Vaak halveert de zwaarte van een probleem als het een gezicht krijgt en is er zodoende meer ruimte om te kijken naar oplossingen. Ik wil jongeren meenemen naar die menselijke kant van de soms complexe wereld waarin we leven. Omdat die kant altijd hoop en vertrouwen in de toekomst geeft, want dat heeft iedereen nodig.’

‘De leerlingen waren erg geïnteresseerd en luisterden aandachtig tijdens de presentatie. Veel van hen hadden geen idee van de oorlog in Syrië of van de situatie waarin vluchtelingen zich begeven. Op het einde werden er goede vragen gesteld. Ik merkte dat het onderwerp iedereen op zijn eigen manier raakte.’

‘Het mooiste gevoel zou zijn dat mensen na het lezen van Thuis draag ik bij me vluchtelingen gaan zien als gelijken, als mensen zoals zij, met een verhaal, een verleden, toekomstdromen en de behoefte aan een gelukkig bestaan. Al is er maar één iemand bij wie dit gelukt is, dan ben ik al blij en is mijn missie geslaagd.’

Bestel Thuis draag ik bij me nu en dan ligt die 15 maart op je deurmat of bij je favoriete boekhandel!