In juni won Lisa van Campenhout met haar boek Bijna echt de Jonge Jury Debuutprijs 2021. Voor deze prijs hebben middelbare scholieren door heel Nederland op Bijna echt gestemd als hun favoriete boek uit 2020 van een nieuwe auteur. Als Lisa’s uitgeverij konden wij de kans om haar wat vragen te stellen natuurlijk niet aan ons voorbij laten gaan.

Mocht je haar debuut nog niet gelezen hebben, scroll dan snel verder om erachter te komen waar het boek over gaat.

Wie ben jij als je hele leven een leugen is?

Brenda weet hoe het is om onzichtbaar te zijn, geen vrienden te hebben en niet mee te tellen, en ze is het zat. Haar plan: zichzelf opnieuw uitvinden als ze gaat studeren in Amsterdam. Maar als dat plan meteen mislukt na een rampzalige introductieavond, moet ze iets anders verzinnen.

Twee dagen later is ze Aurélie uit Parijs: een rijke erfgename met een fantastische kledingsmaak, die in een sjiek hotel woont. Ze heeft vrienden, een indrukwekkend aantal Instagramvolgers en een jaloersmakende agenda… maar ook drie gestolen creditcards, het gevoel dat ze achtervolgd wordt en een aantal dreigende privéberichten in haar Instagram-inbox.

Haar web van leugens wordt steeds verstikkender, maar ze kan nu niet meer terug, toch?

Je kent vast wel van die verhalen over mensen die ja-ren-lang gedaan hebben alsof ze iemand anders waren… Dat vind ik altijd zo fascinerend. Hoe doen die mensen dat? Hoe bedenk je een nieuwe identiteit? Hoe zorg je ervoor dat je je eigen leugens kunt onthouden? En vooral: waarom zou je zoiets doen? Ik vind het eigenlijk een beetje zielig voor mensen die zich voordoen als iemand anders, want dat betekent dus ook dat je vrienden je niet écht kennen. Ik ging fantaseren over wat iemands redenen zouden zijn om dit te doen, en over hoe je dat aanpakt. Dat werd een heel verhaal, en dat werd Bijna echt.

Niet echt. Ik denk dat ik bijna ieder personage wel een stukje van mezelf heb gegeven. Bijvoorbeeld een karaktertrekje, een wens of een angst. Maar niemand is compleet op iemand gebaseerd. Dat zou ik ook niet durven, haha.

Dat is moeilijk, want er zijn zoveel personages voor wie ik een zwak heb! Maar als ik moet kiezen zeg ik… Josephine. Zij is een influencer met wie Brenda bevriend raakt. Josephine is vrij succesvol, maar niet zo succesvol als haar beste vriendin Rania. Ik vond het heel leuk om haar te schrijven, omdat ze zo dubbel is. Aan de ene kant gaat ze helemaal op in de influencerwereld, aan de andere kant schaamt ze zich totaal niet voor de nepheid daarvan, dat accepteert ze als feit. Ze komt heel oppervlakkig over, maar ze is vooral wanhopig op zoek naar erkenning. Die wanhoop, die vind ik leuk om te schrijven, omdat ik denk dat veel mensen zich in mindere of meerdere mate wel zo voelen.

Voor zover ik me kan herinneren wilde ik echt altijd al schrijver worden. In groep 3 maakte ik al mijn eerste ‘boek’, over een gemene vos die tot inkeer kwam. (Ik denk dat je wel kunt zeggen dat ik een voorkeur heb voor niet ál te vriendelijke hoofdpersonages.) Al vanaf de basisschool ben ik meerdere keren begonnen aan manuscripten die ik wilde laten uitgeven. Die manuscripten ook echt afmaken was echter een heel ander verhaal…

Ja, ik werk als copywriter bij een opleidingsinstituut. Hier schrijf ik bijvoorbeeld nieuwsbrieven, websitepagina’s en e-mails. Ik ben dus eigenlijk altijd aan het schrijven. Ik denk dat mijn copywritersbaan me ook weer helpt om betere boeken te schrijven – en andersom!

Als ik een idee heb en er zo enthousiast over ben dat ik er een boek van wil maken, denk ik er eerst gewoon een tijdje over na, bijvoorbeeld tijdens het wandelen. Als ik het gevoel heb dat ik er klaar voor ben, dan schrijf ik gewoon de eerste scène die in me opkomt. En daarna de volgende, en daarna de volgende. Zo heb ik een basis. Na een tijdje ga ik dan die scènes op volgorde plaatsen en nadenken over wat ik allemaal moet toevoegen.

Als ik ga schrijven, probeer ik meestal om 9 uur ’s ochtends gedoucht en wel klaar te zitten achter mijn computer – al wordt dat meestal wel ietsje later… Ik ga eerst heel even (en daarna nóg heel even…) scrollen en dan begin ik. Het ligt eraan hoe ver ik ben in het proces of ik gewoon ga zitten en scènes ga schrijven, of dat ik meer teruglees en aanpas. Als ik eenmaal ben begonnen, ga ik altijd als een speer, ik ben echt een ochtendschrijver. Tussendoor drink ik nog twee soja-cappuccino’s. Ik probeer niet te veel op mijn telefoon te kijken. De ene keer lukt het beter dan de andere keer. Na een paar uur ben ik meestal wel erg moe en afgeleid, dan ga ik lunchen. Na de lunch schrijf ik vaak verder met muziek aan om er weer wat energie in te pompen. Ik heb bepaalde albums die ik een hele periode exclusief luister tijdens het schrijven. Zo was dat eind 2020 Folklore van Taylor Swift en begin dit jaar Pure Heroine van Lorde. Hoe lang ik doorga, verschilt – soms tot 14.00, soms tot 17.00.

Renate Dorrestein en Lionel Shriver. Ik vind dat zij hun personages echt leven inblazen. Júíst doordat die personages helemaal niet zo aardig zijn – ze zijn vaak egoïstisch en een beetje pompeus. Ook verbazen hun onderwerpen me altijd, dan heb ik zoiets van… hoe kom je dáár nou op? Ik word graag verrast tijdens het lezen.

Ik heb 3 favoriete boeken:

– De belevenissen van een muurbloem van Stephen Chbosky, een YA uit de jaren ’90. Het gaat over een jongen die nieuwe vrienden maakt op de middelbare school, maar niet écht zichzelf durft te zijn. Ik vind vooral de gedachten van de hoofdpersoon heel mooi: zo mooi en puur. Je zou het naïef kunnen noemen, maar het is in ieder geval oprecht.
– Het portret van Dorian Gray van Oscar Wilde: dit is een eind 19e-eeuwse roman over wat jeugd en schoonheid nou eigenlijk betekenen. Ik las het voor het eerst toen ik 16 was en ik vond het echt een verademing. In onze samenleving ligt zoveel nadruk op jong blijven en mooier worden, maar tegelijkertijd wordt ook weer altijd gezegd dat dit oppervlakkig en onbelangrijk is. Daarom vond ik het zo gaaf dat er al meer dan 100 jaar een boek geschreven is over dit onderwerp. Het portret van Dorian Gray gaat over een knappe jongen die verdrietig wordt van zijn eigen portret, omdat hij weet dat hij oud en lelijk zal worden en dat schilderij voor altijd jong zal blijven. Maar dan gebeurt het tegenovergestelde…
– We moeten het even over Kevin hebben van Lionel Shriver: een moeder moet leren leven met het feit dat haar zoon een gruwelijke daad heeft begaan waarvoor hij in de gevangenis zit. Tijdens het lezen ontdek je langzaam wat er is gebeurd in de jaren ervoor. Het is echt een naar boek met een redelijk onsympathieke verteller. Maar eigenlijk gaat het gewoon over: wat betekent het om mens te zijn? En wat betekent het om een ander mens op deze wereld te zetten?

Inmiddels ben ik bezig aan mijn tweede boek: Anders, beter. Dit boek komt als alles goed gaat uit in november 2021. Hoofdpersoon Maja wordt na een vechtpartij van school gestuurd. Haar ouders denken dat een verandering van omgeving haar goed zal doen, dus gaat ze een tijdje bij haar rijke familie in Amsterdam wonen. Maja ziet het als een mooie kans om closer te worden met haar nicht Regina, die alles is wat zij niet is: populair, zelfverzekerd, extreem fit, succesvol en vooral: een goed mens. Al snel blijkt dat het niet zo gezellig wordt als Maja had gehoopt. Er hangt een vreemde sfeer in het gigantische huis van haar familie, spullen gaan kapot of verdwijnen en Regina gedraagt zich kil en afstandelijk. Lukt het haar om te achterhalen wat haar familie verbergt? Een verhaal over familie en vriendschap, wensen dat je iemand anders was, het juiste doen en de druk om ‘perfect’ te zijn.

Anders, beter komt uit op 23 november en is hier te pre-orderen.