Hoera, David Arnold is bezig met zijn volgende boek! Ben je benieuwd naar het nieuwste project van de schrijver van Muggenland en De Kids of Appetite? Lees dan snel verder.

De vriendschap van schrijvers David Arnold (Muggenland, De Kids of Appetite) en Adam Silvera (History is All You Left Me) beperkt zich niet meer tot het echte leven: in Arnolds volgende boek komt een personage voor dat wel érg veel op hem lijkt, en een personage dat wel érg veel op Silvera lijkt. Zo siert hun vriendschap binnenkort de pagina’s van een boek.

The Strange Fascinations of Noah Hypnotik gaat over een zestienjarige David Bowie-fan genaamd Noah, die wordt gehypnotiseerd en de wereld om hem heen op de vreemdste manieren ziet veranderen. Dit is de eerste keer dat David Arnold een verhaal met surrealistische elementen schrijft. Zoals zijn Amerikaanse uitgever het verwoordt, is het “een verhaal over hoe we onze vrienden kwetsen zonder dat we het doorhebben, en hoe ze er voor ons zijn en ons redden.”

Om ons voordat het boek volgend jaar uitkomt voor te stellen aan Noah en zijn wereld, hadden Arnold en Silvera een exclusief gesprek voor EW waarin ze praten over schrijven, GIF’s, hun vriendschap en het Harry Potter-boek dat ze allebei het slechtst vonden.

Da: Lieve EW-lezers. Mijn interview via Gchat met Adam had 29 minuten geleden moeten beginnen. Dus ik denk dat hij nog niet klaar is met zijn dagelijkse vier-uur-durende douchebeurt. Dus…

DA: Iemand nog een leuke film gezien?

DA: Muziek dan? Ik luister momenteel naar Zoe Keating. Die bespeelt de cello als een baas.

DA: Oké, laten we het over politiek hebben.

AS: Hoi! Sorry, ik was verdiept in een hoofdstuk van De Vuurbeker, sorry hoor.

DA: Verreweg het slechtste boek én de slechtste film van de serie. (Ook al is hij nog steeds geweldig, want het blijft HP.)

AS: Helemaal eens. Ik houd ook niet zo van Zwerkbal, dus het boek beginnen met het WK Zwerkbal was geen goede manier om mijn aandacht vast te houden. In tegenstelling tot jouw boek, dat mijn aandacht vanaf de eerste pagina vasthield en niet meer losliet. (In de boekenwereld noemen we dit een “bruggetje”).

DA: Jullie boekensnobs met jullie moeilijke woorden. Maar misschien moeten we inderdaad eens met ons interviewtje beginnen, want jij moet op tour voor je nieuwe boek, They Both Die at the End, dat deze week is uitgekomen! (Spoiler: Geweldig boek. Mijn favoriete Silvera tot nu toe.)

AS: Bedankt, yo! En ja, oké, laten we beginnen. We kunnen denk ik wel stellen dat je personages je verhalen maken tot wat ze zijn. Mim uit Muggenland heeft een stem die ik nog steeds niet uit mijn hoofd kan krijgen en ik wil ontzettend graag bij de vriendengroep uit De Kids of Appetite horen. Hoe openbaarde Noah zich aan jou?

DA: Vanaf het allereerste begin draaide het in dit boek om verandering. Het oorspronkelijke idee ging zo: een jongen wordt gehypnotiseerd en wanneer hij wakker wordt, zijn alle mensen in zijn leven helemaal veranderd. Vóór de hypnose voelt hij zich geïsoleerd, alsof hij de enige is die verandert terwijl de mensen om hem heen hetzelfde blijven. Hij verwaarloost zijn vrienden en voedt in plaats daarvan zijn obsessie met vier vreemdelingen: een bekende auteur, een plaatselijke muzikant, een oude man met een krop in zijn nek en een vrouw uit een YouTube-video die veertig jaar lang elke dag een foto van zichzelf neemt. Hij noemt hen zijn Vreemde Fascinaties (Strange Fascinations). Na de hypnose blijkt dat alleen deze mensen hetzelfde gebleven zijn. Dus Noah gaat op onderzoek uit om erachter te komen waaróm ze niet veranderd zijn, zodat hij de situatie kan terugdraaien.

AS: Dat vind ik echt geweldig. Het zorgt ervoor dat dit boek bijna epische proporties krijgt. Nu we het toch over episch hebben, dit boek is het langste tot nu toe en daarbij is dit de eerste keer dat je iets anders schrijft dan contemporary. Vond je het lastig om over te stappen op speculatieve fictie? Omdat je nu ging schrijven buiten je comfortzone en omdat je niet zeker wist of je het wel kon? (Je hebt het supergoed gedaan, trouwens.)

DA: Haha, dank je. Weet je, ik ben nooit een van die schrijvers geweest (zoals jij, eye roll) die wel duizend ideeën achter de hand hebben. Dus als ik een idee heb, moet ik ervoor gaan. Vanwege de hypnose en het feit dat alles daarna verandert, wist ik dat ik het in de speculatieve hoek moest zoeken. Maar bij dit boek voelde het toch al alsof ik een andere weg insloeg met mijn personages, dus het was logisch dat de stijl ook anders zou zijn.

AS: Dat vind ik interessant, dat je vindt voelt dat je met Noah een andere weg in slaat, want hij lijkt zo veel op jou.

DA: O, hij lijkt het meest op mij van alles personages die ik heb geschreven. Met ‘een andere weg inslaan’ bedoel ik vooral de dingen die de hoofdpersonen meemaken. Tot nu toe heb ik over personages geschreven wiens problemen voornamelijk buiten henzelf lagen: uit elkaar gevallen families, overleden ouders, verhuizingen, enge kerels met poncho’s aan, bizarre samengestelde families. In Noah wilde ik wat van mijn eigen tienerproblemen vangen, want ook al was er toen niks aan de hand in mijn omgeving, ik stond vanbinnen in brand. Ik denk dat dat geldt voor de meeste kinderen van die leeftijd.

AS: Dat is diepzinnig. Ik weet dat dit interview om jou draait, maar we gaan het even over iemand anders hebben. Ik wil graag ieders aandacht vragen voor het belangrijkste element uit dit boek: mij. Jij bent een van mijn lievelingspersonen in het hele land en ik ben overduidelijk jouw Favoriete Persoon Ooit, want je hebt onze vriendschap in je boek geschreven! Ik kon niet wachten om te zien hoe Noah en zijn vriend Alan met elkaar omgaan. Om te zien of ze er net zo voor elkaar zijn tijdens moeilijke tijden als tijdens makkelijke tijden. Ik geloof dat ik je wil vragen: waarom ben je zo geobsedeerd door mij?

DA: Het komt erop neer dat ik dacht aan de langste, meest idioot aantrekkelijke persoon die ik kende, en dat ik die vervolgens in het boek heb geschreven. Ik dacht dat het geen kwaad kon, weet je. Ik dacht dat het goed was om de mensen te geven wat ze willen. (Spoiler: ik heb het over jou.)

AS: Dat is gelukt. Ik ben De Mensen en ik kreeg wat ik wilde.

DA: Maar even serieus, het was griezelig makkelijk om de scènes met Noah en Alan te schrijven. Dus nu overweeg ik om je in al mijn boeken te schrijven.

AS: Dat is een goede noot om mee af te sluiten. Oké, wat moet er op de lege plek: Noah is een liefdesbrief aan Adam Silvera en ________.

DA: David Bowie. Noah is weg van hem en ik ook. Van de onbedwingbare echtheid van de man, tot de broze oprechtheid waarmee hij zong, tot een paar specifieke teksten (turn and face the strange, ch-ch-changes): ze hebben allemaal invloed gehad op dit boek. Ik begon aan Noah in 2014, dus het verhaal veranderde sterk na Bowies dood in 2016: van een ode aan wat is werd het een eerbetoon aan wat was. En er is niks subtiels aan díé verandering.

AS: Je onderwees me in de grootsheid die Bowie was én is toen we samen te gast waren bij een aantal evenementen ter ere van Kids of Appetite. Ik vind de iconische Bowie-details op de omslag trouwens prachtig.

DA: Niet normaal mooi, hè? Ja, ik houd van deze omslag. Ik had gevraagd om iets surrealistisch met allerlei kleuren (wat ook thema’s zijn in het boek) en Theresa Evangelista van Penguin heeft het supergoed gedaan. Ik ben er helemaal weg van.

AS: Je hebt altijd een boek bij je en we zien je waarschijnlijk binnenkort op het Instagram-account Hot Dudes Reading. Kun je me wat vertellen over de literaire invloeden op Noah?

DA: Hot Dudes Reading is wel mijn doel uiteraard. En ik ben dol op Haruki Murakami. Om specifiek te zijn, op zijn vermogen om twee personages in een kamer te zetten en ze pagina’s lang gewoon met elkaar te laten praten. Ook bewonder ik de manier waarop hij kleur, dromen, en surrealistische en artistieke taal gebruikt. Murakami lezen is voor mij een lichamelijke, intens emotionele ervaring, en het voelt eerder aan als het kijken naar een schilderij dan als het lezen van een boek. Dus je kan The Strange Fascinations of Noah Hypnotik zien als een poging om een schilderij te schrijven.

AS: Dat vind ik mooi gezegd, D. Het lijkt wel of je een woordkunstenaar bent of zo.

DA: Bijna.

AS: Er is een nog een taal waar je meester van bent: GIF’s. Als je Noah met één GIF moest beschrijven, welke zou je dan gebruiken?

DA: Oh my. Ik ben wel gek op GIF’s, ja. Maar ik ben bang dat ik ze te gek vind op zo’n… vader-manier (als een echte ‘dad’). Ik blijf ze waarschijnlijk gebruiken lang nadat de rest van de wereld er klaar mee is.

AS: GIF’s blijven voor eeuwig, yo. Net als YouTube, Harry Potter en ik. Wees niet bang.

DA: Oké, ik weet niet hoe ik GIF’s kan verzenden via Gchat, dus ik sms hem wel even. Zoals ik al zei: #dad

AS: #HotDad

DA: #duh

Dit interview verscheen eerst op EW.