Mel Darbon verzon tijdens haar jeugd een heleboel verhalen, om haar autistische broer vrolijk te maken tijdens lange autoritten. Daarnaast bracht ze uren met hem door naast het spoor, terwijl ze wachtten tot de InterCity 125 langsreed. (Maar noem haar alsjeblieft geen treinspotter.)

Mel werkte als designer in het theater, als freelance artiest, gaf les aan jongeren met een leerstoornis en organiseerde creatieve workshops voor tienermoeders. Ze schrijft nu boeken en vindt het belangrijk om mensen die misschien niet altijd gehoord worden, toch een stem te geven.